Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Duo Reges: constructio interrete.
In eo autem voluptas omnium Latine loquentium more ponitur, cum percipitur ea, quae sensum aliquem moveat, iucunditas.
Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Sed nunc, quod agimus; An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure.
- Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest.
- Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur.
- Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?
- Quae rursus dum sibi evelli ex ordine nolunt, horridiores evadunt, asperiores, duriores et oratione et moribus.
- Sed videbimus.
- Sed ille, ut dixi, vitiose.
- Sint ista Graecorum;
- Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem.
- Primum divisit ineleganter;
- Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare?
Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Sed nimis multa. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit.
Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.
Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono.
Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.
Hic ambiguo ludimur. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Respondeat totidem verbis. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Sint ista Graecorum; Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;